Jolanda Withuis laat in haar column over de feministische mars van zaterdag 8 maart zien hoe zij het feminisme anno nu wil vormgeven. Daarbij ­besteedt zij vooral aandacht aan de toespraken. Een groot deel van de toespraken verwees naar de mensonterende ­situatie in Gaza. De spreeksters legden uit dat er geen sprake kan zijn van vrijheid als niet alle vrouwen vrij zijn. En dat als we een wereld kunnen creëren waarin Palestijnen vrij en gelijk zijn, we een wereld hebben waarin iedereen dat kan zijn.

Withuis noemt dergelijke solidariteitsuitingen linkse hobby’s, omdat de activisten de oorzaken van de genocide in Gaza toeschrijven aan het kapitalistische systeem. De ­columniste vindt hen een waardige opvolger van het communisme, omdat zij de discriminatie van arbeiders, zwarten en vrouwen evenzo op één hoop gooien. Maar zij vergeet daarbij dat de Vietnam­protesten in de jaren zeventig ook een strijd waren tegen de Amerikaanse imperiale politiek overal in de wereld. Mede door deze protesten werd er door de vrouwenbeweging veel meer over bevrijding gesproken.

Withuis vindt dat het feministische doel verloren ging op 8 maart. Zij vergist zich, omdat de parlementaire weg die zij bepleit aan de hand van de door haar gepropageerde Wilhelmina Drucker (1847-1925) krachteloos is zonder een beweging. Hervormingen afdwingen via de politiek lukt niet alleen langs de parlementaire weg. Wat mij betreft gaan zowel de hervormende als activistische acties de komende tijd elkaar meer vinden in een gemeenschappelijke strijd.